vrijdag 23 september 2005
De motto-verdwijntruuk
Opeens had het kabinet een nieuw motto: 'naar nieuwe evenwichten'. Een slapper motto is nauwelijks te bedenken. Het oude motto -'meedoen, meer werk, minder regels'- is intussen geruisloos afgedankt door de premier die zó graag standvastig wil lijken.
gefrustreerd thuis
De discussies in de dagen na Prinsjesdag gaan over van alles. Koopkracht voor de middengroepen, hoge brandstofprijzen, de braakneigingen van Hoogervorst. Wat mij zo verbaast is dat niemand het ooit nog heeft over de werkloosheid. Die is inmiddels opgelopen tot boven de half miljoen. Eind jaren negentig was dat de helft. Dat betekent dat zo'n 300.000 mensen die heel graag willen werken gefrustreerd thuis op een houtje bijten. Onder hen heel veel jongeren. Zij zijn de allergrootste slachtoffers van het economisch laagtij: niet de ambtenaren die staken voor hun pre-VUT, of consumenten die nog even wachten met een nieuwe plasma-TV. Het kabinet biedt deze werkzoekenden helemaal niets, behalve boterzachte CWI-voorspellingen. Maar ook de oppositie rept er niet over, zelfs de SP niet. De discussie bestaat gewoon niet meer.
swingen
Weet je nog met hoeveel trots de Yasmila's en de Roy's een paar jaar terug in de schoenwinkel werkten of op het terras? Ze zitten nu tegen hun zin thuis. Ik ben geen econoom, en weet niet hoe je hun banen kunt terugtoveren. Maar ik weet wel dat de kleding en mobieltjes die ze kochten van hun loon de economie lieten swingen. Zou het echt niet helpen de loonbelasting voor werkgevers te verlagen? Dat is toch in elk geval beter beter dan de afschaffing van de Melkertbanen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het kabinet wel wat maatregelen heeft aangekondigd op het gebied van werkgelegenheid (o.m. uitkeringsstraffen en wat gerommel aan kinderopvang). Maar geen van deze plannen gaan over het scheppen van banen! Ze geven mij absoluut niet het idee dat Yasmila en Roy binnenkort weer aaan de slag kunnen.
Meedoen en meer werk lijken me actueler dan ooit. Wie geeft het weer de aandacht die het verdient?
gefrustreerd thuis
De discussies in de dagen na Prinsjesdag gaan over van alles. Koopkracht voor de middengroepen, hoge brandstofprijzen, de braakneigingen van Hoogervorst. Wat mij zo verbaast is dat niemand het ooit nog heeft over de werkloosheid. Die is inmiddels opgelopen tot boven de half miljoen. Eind jaren negentig was dat de helft. Dat betekent dat zo'n 300.000 mensen die heel graag willen werken gefrustreerd thuis op een houtje bijten. Onder hen heel veel jongeren. Zij zijn de allergrootste slachtoffers van het economisch laagtij: niet de ambtenaren die staken voor hun pre-VUT, of consumenten die nog even wachten met een nieuwe plasma-TV. Het kabinet biedt deze werkzoekenden helemaal niets, behalve boterzachte CWI-voorspellingen. Maar ook de oppositie rept er niet over, zelfs de SP niet. De discussie bestaat gewoon niet meer.swingen
Weet je nog met hoeveel trots de Yasmila's en de Roy's een paar jaar terug in de schoenwinkel werkten of op het terras? Ze zitten nu tegen hun zin thuis. Ik ben geen econoom, en weet niet hoe je hun banen kunt terugtoveren. Maar ik weet wel dat de kleding en mobieltjes die ze kochten van hun loon de economie lieten swingen. Zou het echt niet helpen de loonbelasting voor werkgevers te verlagen? Dat is toch in elk geval beter beter dan de afschaffing van de Melkertbanen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het kabinet wel wat maatregelen heeft aangekondigd op het gebied van werkgelegenheid (o.m. uitkeringsstraffen en wat gerommel aan kinderopvang). Maar geen van deze plannen gaan over het scheppen van banen! Ze geven mij absoluut niet het idee dat Yasmila en Roy binnenkort weer aaan de slag kunnen.Meedoen en meer werk lijken me actueler dan ooit. Wie geeft het weer de aandacht die het verdient?
