Krossblog

Veel lastminuter kan 't niet. Maandag twee weken terug om 6 uur in de Vliegwinkel besloten dat het niet Thailand werd, niet Tenerife maar Curaçao. Dinsdagochtend zat ik in het vliegtuig de reisgids te bestuderen.

suikergoed
Meteen maar even het educatieve deel: het eiland is 60 km lang, ligt gerieflijk tegen Venezuela aan in de Caribische Zee. Het overgrote deel van de 135.000 bewoners woont in de enige stad Willemstad. Die lijkt van suikergoed gemaakt: de huizen hebben er de kleuren van italiaanse ijsjes. Dat is ooit zo per decreet besloten door een gouverneur die last had van de felle weerkaatsing door het wit pleisterwerk.

de jeep van Sinterklaas
Vakantie betekent er in beginsel: in een all-inclusieve resort zitten waar altijd de dagverse Telegraaf klaarligt. Maar in een shabby hotelletje bij het oude centrum intrekken doet wonderen: je belandt in een Marquez-achtige microcosmos. De hoteleigenaar is de zwarte editie van Harvey Keitel. Een rustig zestigjarig heertje met hippe zonnebril en sportauto. Pension Bona Sera wordt bevolkt door een praatzieke onderwijzeres, diverse -zonder uitzondering brabantse- stagiaires, een gesjeesde TBS-oppasser. Op het eiland kom je meer kleurrijke figuren tegen: de Curacaoenaars in alle scharkeringen, blonde meisjes op break-year, ontspoorde marine-pikkies, en meerdere jeeps met Sinterklaas en Pieten.

wild-west
Je kunt er prachtig duiken: de Padi-cursus werd bekroond met een ontmoeting met een verlegen octopus. Als je echt excentriek bent, kun je voor de prijs van een auto een fiets huren en het wild-west landschap van cactussen en doornstruiken bedwingen. Het scheelde weinig of ik was er fataal met een twee meter lange leguaan gebotst - weer eens een ander soort gipsvlucht. 's nachts in de regen dansen op een groot strandfeest is minder riskant, want zelfs dan blijft het 25 graden.

achterkleinkinderen
Op krossblog mag niet onvermeld blijven dat ik er ben herenigd met de Krossen van Curaçao, tot aan de oma's, neefjes tantes achterkleinkinderen aan toe. De laatste avond mocht ik aan de alomtegenwoordige Amstel Bright nippen met een vriend die 13 jaar geleden terugkeerde naar zijn geboortegrond, om het te maken in de insectenverdelging. Hij beschreef mij tot in dedail de perfecte platenspeler, en liet het klinken als een gedicht.

Wat mij weer in Nederland brengt. Ik moet zo maar gauw sinterklaasgedichtjes gaan schrijven bij de souvenier-kadootjes. De foto's kun je zien op Flickr. Voor het eerst alles met de telefoon gefotografeerd trouwens!