Krossblog

Hugo heeft het gemaakt. Hij verdient geld als water als private banker bij een chique kantoor in Amsterdam. Maar hij wil meer. Hij wil bij de échte elite horen, het oude geld. Dus dumpt hij zijn zoveelste vriendinnetje  op zoek naar een betere partij, en springt hij een gat in de lucht wanneer hij als kandidaatlid wordt voorgedragen bij het illustere Rozengenootschap. De vraag is: heeft hij het in zich? Hugo doet er alles aan zijn afkomst uit een burgerlijk spaarzaam gezinnetje te verbergen. En zich alle conventies, woordjes, kleding aan te meten die het subtiele verschil maken tussen de parvenu’s en de arrivé’s. Maar wanneer de inzet steeds hoger wordt, slaat de stress toe, en zoekt hij steeds vaker afleiding in een dubbelleven van prostituees, cocaïne en gokken en zet daarmee alles op het spel.

De Parvenu werd voor de media gepresenteerd als een aanklacht tegen de wereld van de snelle financiële jongens. Een wereld waar de auteur –Schalekamp was eerder bankier, net zoals zijn hoofdpersoon- zelf mee heeft gebroken. Maar het is vooral het verhaal geworden van iemand die zichzelf compleet kwijt dreigt te raken in zijn obsessie voor de bovenste sporten van de sociale ladder. Het boek is met veel vaart geschreven en de hoofdpersoon komt echt tot leven (in tegenstelling tot de overige personages overigens). Jammer genoeg wordt de schrijver  in zijn debuutroman in zijn sneltreinvaart nogal overvallen door het einde, dat mij –ondanks de overvloedig aanwezige sekspassages- nogal onbevredigd achterliet.

Anno - de nabije toekomst. Het leven wordt gemakkelijk gemaakt door zelfdenkende auto’s, huizen en robots die het vuile werk opknappen: van oorlog voeren tot passen op bejaarden en kinderen.  Een geleerde verkent intussen in het lab de grenzen van kunstmatige intelligentie, maar zijn schepping, een superbewustzijn genaamd Archos neemt het heft in eigen handen, ontsnapt en ontketent een wereldwijde oorlog van machines tegen mensen. We zien – door de ogen van schijnbaar willekeurige getuigen - hoe in losstaande incidenten razendsnel uitlopen op de bijna-uitroeiing van de mensheid door zijn eigen creatie. De wanhopige guerillaoorlog van de laatste overlevenden tegen het even vernuftige als wrede robotleger vormt het tweede deel van het boek. 

De filmrechten zijn gekocht door Spielberg nog voor het boek goed en wel geschreven was, en inderdaad het leest als een blockbuster –maar dan van het meest clichematige soort. Ik was teleurgesteld na de grootse aankondiging ervan in de media, en de fraaie aanblik van het boek. In aanleg interessante verhaallijnen en een spannend plot sneuvelen in een overgecomponeerde pompeuze vertelwijze met gammele logica en Disneypyschologie. Wilson is in het dagelijks leven robotgeleerde, en doet met dit boek een schrijver na – ik zie het toch liever omgekeerd.