Krossblog

uit de kast
Oud en Nieuw is een test voor onze begroetingsrituelen. Een ragfijne grens tussen nog-net-kennissen en vreemden tekent zich af: wie krijgt nog een hand? En wie te zoenen? Opdringerige mannetjes tuiten hun lippen zover dat ze elke deerne in 100 meter omtrek kunnen raken. Ruimdenkende man-manzoeners komen massaal uit de kast. Echte vrienden vallen elkaar in de armen. Om van de effecten van alcohol op de kleine uurtjes van 1 januari nog maar te zwijgen. Vandaag, de eerste dag op het werk, maak ik bij het nieuwjaarswensen weer alles mee, van de konijn-in-koplamp-blik tot geef-haar-een-hand-en-ze-neemt-(bijna)alles. Het laatste gelukkig wat vaker.

krentenbrood
Eerder dit jaar is me wat anders opgevallen aan handenschudden. We kennen de veelbesproken weigering van de hand van Rita Verdonk door imam Ahmad Salam. Maar wist je dat ook 100% Hollandse mannen aan vrouwen aanzienlijk minder vaak een hand geven dan aan mannen? Ik heb het over semi-familiaire ontmoetingen: kennissen/vrienden, of collega's die elkaar onregelmatig zien. Handen geven drukt dan iets uit van 'heehoi alles goed ouwe rakker'. Joviaal doen, ouwe-jongens-krentenbrood. Het komt zelfs heel regelmatig voor bij een ontmoeting van een gemengde groep, dat de mannen een hand krijgen en vrouwen alleen een knikje. Let maar eens op de komende tijd.

beschuit
Wat zit er achter? Raad maar met me mee. Een vrouw een hand schudden maakt de situatie juist formeler, omdat er niet gekust wordt? Met vrouwen eet je geen krentenbrood (liever beschuit)? Een vrouw een hand geven zet haar in een mannelijker rol? Een hand geven is een stuk quasi-erkenning die rivaliteit moet voorkomen tussen mannen? Hoe dan ook, wat breed wordt gezien als een verwerpelijke streek van een middeleeuwse kamelenrijder, is in subtielere vorm een volstrekt autochtoon verschijnsel. Als je er eenmaal op gaat letten, zul je versteld staan. Een handkus dan maar?

Labels: emancipatie, gender, handen schudden, man-vrouw